Γιατί κάθε ιστορία, έχει πολλές πλευρές.
Πως ξεκινάει το ποίημα; Όλος ο κόσμος στενάζει κάτω από τη Ρωμαϊκή μπότα (μάλλον το Ρωμαϊκό σανδάλι) και ένα χωριουδάκι στου Πλούτωνα (λέγε με Άδη, λέγε με στου διαβόλου) τη μάνα, με κατοίκους που το όνομά τους τελειώνει σε –ιξ, αντιστέκεται και θα αντιστέκεται στους εισβολείς.
Το μικρό χωριό είναι ελεύθερο-πολιορκημένο μεταξύ ρωμαϊκών οχυρών, χάρη σε έναν μαγικό ζωμό που ο μάγος-γιατρός-πνευματικός καθοδηγητής-γερομπαμπαλής Δρουΐδης, παρασκευάζει και κάνει τους ιθαγενείς υπερανθρώπους για λίγες ώρες τη φορά.
Και αυτοί, αντί να μοιράσουν το ζουμί και στους υπόλοιπους Γαλάτες και να πετάξουν τους Ρωμαίους στη θάλαττα θάλαττα, περνάνε τον καιρό τους με το να πλακώνονται μεταξύ τους και να διαταράσσουν τη φυσική ισορροπία, καταβροχθίζοντας περισσότερα αγριογούρουνα απ’ ότι στην πραγματικότητα χρειάζονται.
Και σαν να μην είναι αρκετό όλο αυτό, χρησιμοποιούν για τις καθημερινές τους συναλλαγές όχι τον αντιπραγματισμό (όπως θα ήταν λογικό για ένα πολιορκημένο χωριό) αλλά το νόμισμα του εθνικού και ταξικού εχθρού, το σηστέρσιο. Το οποίο προμηθευόταν από πού; Μιας και η ιστορία μας λέει ότι δεν ήταν κλέφτες (ούτε καν στο στυλ του «καλού» Ρομπέν), η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι τους τα δίνανε οι Ρωμαίοι.
Και γιατί τους τα δίνανε; Όχι για να εξασφαλίσουν την ησυχία τους (μιας και στις περιπέτειες του Αστερίξ, οι Γαλάτες μόνο προβλήματα δημιουργούν στην Αυτοκρατορία), αλλά για να ΜΗΝ μοιραστούν το θαυματουργό ζουμί με τους υπόλοιπους υποδουλωμένους λαούς. Πέφτουνε και κάτι φάπες στα στρατά γύρω γύρω για τα μάτια του αρχαίου κόσμου και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
Ακόμη και τις φορές που ο ζωμός δόθηκε για να βοηθήσει άλλους λαούς (βλ. Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα και ο Αστερίξ και οι Βρεττανοί), έγινε κυρίως για να εξυπηρετηθούν κάποιοι συγγενείς και φίλοι. Νεποτισμός και οικογενειοκρατία στο 50 πΧ.
Για την ιστορία, δεν είναι η μόνη φορά που ένας Γάλλος βλέπει όλους τους Γάλλους καλούς και όλους τους καλούς, Γάλλους. Πρώτος διδάξας ο Ιούλιος Βέρν που σε όλα τα βιβλία του υπάρχει μόνον ένας κακός Γάλλος και αυτός μετανιώνει λίγο πριν κάνει την αποτρόπαια πράξη του.
Και για την ιστορία Νο 2, οι Γαλάτες με επικεφαλής τον Βρέννο, φτάσανε μέχρι το Μαντείο των Δελφών λεηλατώντας τα πάντα αλλά εκεί τους απωθήσανε τόσο οι Έλληνες πολεμιστές όσο και τα βράχια της περιοχής που ξεκολλήσανε και πέσανε πάνω τους. Και από αυτό το περιστατικό βγήκε και η φράση «μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι».
Επίσης πουλάγανε σάπια ψάρια. Καμμία προστασία για τον καταναλωτή!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή