ΤΖ'ΜΠΑ ΦΟΦΙ, ΟΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΑΡΑΧΝΕΣ

Γιατί πολύ μας κουνιέται ο Σπάιντερμαν.

Δεδομένο πρώτο: Η αραχνοφοβία είναι από τις πιο διαδεδομένες φοβίες παγκοσμίως. Δεδομένο δεύτερο: Δεν υπάρχει άλλο, αυτό είναι όλο. Παρ’ όλα ταύτα, την επόμενη φορά που θα δείτε μια μικροσκοπική αραχνίτσα στο μπάνιο σας και φρικάρετε, σκεφτείτε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα από μεριάς μεγέθους τουλάχιστον.

Και δεν αναφέρομαι σε ταραντούλες (των οποίων το μέγεθος είναι σεβαστό), αλλά για ημι-μυθικά πλάσματα που ακούνε στο όνομα J'BA FOFI (Τζ’μπα φόφι) και είναι ούτε λίγο ούτε πολύ τεράστιες αράχνες.

Πριν αρχίσετε όμως να εξοπλίζεστε με λίτρα BAYGON, ησυχάστε. Οι Τζ’μπα φόφι σουλατσάρουνε σε πυκνές ζούγκλες, στη Δημοκρατία του Κογκό (πρώην Ζαΐρ, πρώην Βελγικό Κογκό), στο Καμερούν, στην Ουγκάντα και γενικότερα στην Κεντρική Αφρική.

Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών που είχαν την τύχη να τις συναντήσουν, περιγράφουν μια κανονική αράχνη με άνοιγμα ποδιών από 1,20 έως 1,80. Σε αντιστοιχία η μεγαλύτερη ταραντούλα έχει άνοιγμα μόλις 30 εκατοστά. Και για να καταλάβετε για τι μέγεθος μιλάμε , παρακάτω βλέπετε μια φωτογραφία των μεγαλύτερων αρθρόποδων που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Λέγονται coconut crabs και είναι ένα είδος καβουριού με άνοιγμα ποδιών που φτάνει το 1 μέτρο.

Οι ίδιοι κάτοικοι, των ιδίων περιοχών, δεν τις αντιμετωπίζουν σαν υπερφυσικά πνεύματα αλλά σαν κανονικά ζώα, με γνώσεις για τη ζωή και τις συνήθειές τους. Ξέρουν ότι στήνουν υπερμεγέθεις ιστούς, κρύβονται σε τρύπες που σκάβουν και καλύπτουν με φύλλα και γεννάνε κιτρινόασπρα αυγά σε μέγεθος φιστικιού. Βέβαια, όπως για τα περισσότερα τέτοια είδη, υπάρχουν αναφορές και θεάσεις χωρίς στιβαρά και χειροπιαστά στοιχεία.

Το 1890 ο Άγγλος ιεραπόστολος Arthur Simes και η ομάδα του πέσανε πάνω σε έναν ιστό  στη λίμνη Νυάσα της Ουγκάντα, όπου και τους επιτεθήκανε δύο από δαύτες, δαγκώνοντας έναν από τους χαχόλους βαστάζους. Ο παπάς τις πυροβόλησε αλλά δεν τις πέτυχε, απλά τις έδιωξε. Ο βαστάζος πέθανε.

 Το 1938 ο εξερευνητής R. K. Lloyd και η σύζυγός του Margerit, είδανε μία Τζ’μπα φόφι να διασχίζει κάθετα το δρόμο, σαν γιαγιά με κινητό στην Ερμού, καθώς οδηγούσαν.  

Ο κρυπτοζωολόγος William J. Gibbons, μάζεψε πολλές αναφορές από φυλές του Κογκό, οι οποίες όμως λιγοστεύανε με το πέρασμα του χρόνου, με την τελευταία να καταγράφεται το 2000 όπου ένας φύλαρχος ενός χωριού πυγμαίων, είδε έναν τεράστιο ιστό κοντά στις καλύβες τους.

Η άποψη του Gibbons και λοιπόν συναδέλφων του κρυπτοζωολόγων είναι  ότι πρόκειται για ένα σπάνιο ζώο το οποίο αποτραβιέται όλο και πιο βαθιά στη ζούγκλα λόγω της συμπιέσεως του περιβάλλοντός του από τον άνθρωπο. Κάτι σαν τα λιοντάρια στην αρχαία Ελλάδα όταν είχαν αρχίσει να σπανίζουν. Όλοι ξέρανε ότι υπάρχουν αλλά δύσκολο να τα δει κάποιος. Μέχρι που εξαφανιστήκανε.