Γιατί ποίηση δε σημαίνει να
ομοιοκαταληκτείς με σχετικό νόημα.
Στην αρχαία Ελλάδα η ποίηση, (από
το ποιώ, που σημαίνει δημιουργώ) ήταν πολύ αγαπητή. Μέχρι δική της Μούσα είχε,
την Πολύμνια (πολύ + ύμνος).
Και ανάμεσα στην πληθώρα των σπουδαίων ποιητών
ΚΑΙ ποιητριών, ξεχωρίζουν δύο. Ο Όμηρος και ο Ησίοδος. Ο πρώτος για την «Ιλιάδα»
και την «Οδύσσεια» και ο δεύτερος για τη «Θεογονία» και το «Έργα και Ημέραι».
Όταν ήμουν πιτσιρικάς, τότε που
όλα ήταν πιο αγνά και πιο δύσκολα, είχα διαβάσει κάπου μια ιστορία την οποία
ακόμη θυμάμαι. Είχαν συμμετάσχει λέει, οι δύο τους, σε έναν διαγωνισμό ποίησης.
Και τότε αυτό ήταν μεγάλο γεγονός. Έπρεπε να έχεις πάει από τα μαύρα μεσάνυχτα
για να πιάσεις σειρά και να βρεις θέση να κάτσεις.
Σε αυτόν το διαγωνισμό, ο Όμηρος διάβασε
ένα κομμάτι του από την Ιλιάδα. Πιο συγκεκριμένα αυτό που περιγράφει τον
κατάλογο των πλοίων, από τη Ραψωδία Β. Ο Ησίοδος πάλι, διάβασε ένα κομμάτι από
το Έργα και Ημέραι. Αυτό που περιγράφει το αλώνισμα του σιταριού, στους στίχους
597-608.
Οι Κριτές τα είχανε χαμένα. Και
τα δύο έργα ήταν ισάξια. Για πρώτη τους φορά δεν ξέρανε τι να αποφασίσουνε.
Επειδή όμως ήταν κανονικοί Κριτές και όχι σαν αυτούς των τηλεοπτικών εκπομπών
διαγωνισμού ταλέντων, βγάλανε την κρίση τους. Και δώσανε το βραβείο στον Ησίοδο
γιατί διάλεξε ένα ποίημα που εξυμνεί τα έργα της ειρήνης.
Παρεμπιπτόντως, παρόμοιο θέμα
έχει και ο Όμηρος, στη Σ Ραψωδία του, αλλά ίσως να μην το είχε γράψει ακόμη, εκείνη
τη στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική άποψη του/των σχολιαστή/στων. Δεν δημοσιεύονται υβριστικά σχόλια