Ο «ΚΑΛΟΣ» ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ

Του κλέφτη κλέβουνε κουπί κι εκείνος κλέβει βάρκα.

Ο  Ρομπέν των δασών (Robin Hood στα αγγλικά και κουκουλοφόρος κοκκινολαίμης η Ελληνικούρα), είναι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας μιας ιστορίας ή καλύτερα μιας σειράς ιστοριών της μεσαιωνικής Αγγλίας. Διότι ως φυσικό πρόσωπο δεν υπήρξε ποτέ.

Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε την ιστορία. Ο Βασιλιάς Ριχάρδος είναι φυλακισμένος και ο αδελφός του ο κακός, ψυχρός και τρισάθλιος Ιωάννης ο Ακτήμονας (αυτός που δεν έχει γη) τυραννά και καταδυναστεύει το Λαό (επίτηδες το κεφαλαίο Λ). Ο Ρομπέν γυρνάει στην Αγγλία και εμποδίζει τους δασοφύλακες του κακού Ιωάννη και του αρχηγού τους, του Σερίφη του Νότινγκαμ, να τιμωρήσουν έναν χωρικό που σκότωσε ένα ελάφι να φάνε τα παιδάκια του. Μετά συγκεντρώνει διάφορους άντρες στο δάσος, τους φοράει κολάν, ξεκινά πόλεμο με τακτικές “guerilla”, κλέβει τους πλούσιος και τα δίνει στους φτωχούς (μείον τα λειτουργικά έξοδα), μαζεύει τα λύτρα και επιστρέφει ο καλός και αγαπημένος Ριχάρδος στο θρόνο και ο κακός Ιωάννης τιμωρείται. Ας δούμε τώρα τα γεγονότα από μια άλλη οπτική.

Ο Ρομπέν ένας ευγενής και γαιοκτήμονας, τάσσεται στο πλευρό του Ριχάρδου ο οποίος ηττάται στους σταυροφορίες και αιχμαλωτίζεται από  τους Χριστιανούς Αυστριακούς, οι οποίοι ζητάνε λύτρα από έναν Χριστιανό βασιλιά που πολεμούσε για την απελευθέρωση της γενέτειρας του Χριστού. Ο Ιωάννης ανέλαβε την εξουσία νόμιμα μέχρι να γυρίσει ο Ριχάρδος.

Συνεχίζει την απαγόρευση κυνηγιού που υπήρχε και πριν από αυτόν. Συνεχίζει να εισπράττει  φόρους που υπήρχαν και πριν από αυτόν. Ενδεχομένως τους αυξάνει για να κλείσει τις τρύπες που άφησε στα ταμεία ο αδελφός του μετά την αποτυχημένη εκστρατεία του. Μετά παίρνει τα προνόμια από τους υποστηρικτές του Ριχάρδου, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Ρομπεν, για να τα δώσει στους δικούς του. Ότι κάνουν δηλαδή οι πολιτικοί στη Νεότερη Ελλάδα από το θάνατο του Καποδίστρια και μετά.

Και τέλος κάνει ότι μπορεί για να κρατηθεί στην εξουσία. Μεταξύ των οποίων είναι και το να μην πληρώσει τα λύτρα.  Δεδομένου ότι κατά το Μεσαίωνα υπήρχαν παιδιά που σκοτώνανε τους γονείς τους και τούμπαλιν για το θρόνο, λίγα του έκανε.

Και μήπως τελικά όλος ο καυγάς έγινε για το πάπλωμα;  Μήπως, λέω μήπως, ο Ρομπέν τσαντίστηκε απλά διότι ο Ιωάννης του πήρε τα προνόμια και τα έδωσε στους δικούς του; Και μήπως ο σκοπός του δεν ήταν οι φτωχοί και καταφρονημένοι αλλά το να πάρει πίσω τίτλο, γη και ότι συνεπάγεται με αυτά; Άλλωστε, με το που επέστρεψε στα πράγματα ο δικός του, πήρε πίσω τα πάντα και διόρισε τα πρωτοπαλίκαρά του στις θέσεις αυτών που μέχρι πρότινος πολεμούσε. Και οι φόροι δεν σταμάτησαν. Ούτε επιτρέψανε στον κόσμο να κυνηγάει ελάφια.

Και μήπως οι Εγγλέζοι, μανούλες στην προπαγάνδα , στολίσανε τον Ρομπέν με την εικόνα του Ιππότη, του προστάτη των αδυνάτων και του συμβόλου αντίστασης που τον ακολουθεί μέχρι σήμερα; Αντί του πραγματικού μηνύματος που θέλουν να περάσουν «ο λαός πρέπει να ακολουθεί τους καλούς υποστηρικτές, των κάλων Άγγλων βασιλιάδων;» Την ως άνω εκδοχή την υποστηρίζει εμμέσως πλην σαφώς και ο Σερ Ουόλτερ Σκοτ, στο βιβλίο του "ΙΒΑΝΟΗΣ". 

Και για την (πραγματική) ιστορία: Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, ο Ιωάννης ο Ακτήμων είχε καταλάβει το θρόνο. Ο Ριχάρδος όχι μόνο τον συγχώρησε, αλλά και τον όρισε διάδοχό του στον θρόνο αντί για τον ανιψιό του Αρθούρο.