ΜΙΑ ΤΥΠΙΚΗ ΜΕΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ

Γιατί πολύ μας κουνιέται η κοκκινοσκουφίτσα, με έναν ψωρόλυκο.

Τα μόνα δύο σίγουρα πράγματα στην Ελληνική μυθολογία (ή μυθιστορία) είναι ότι ο Δίας ήτανε μουρντάρης και ότι οι πιθανότητες να ζήσεις έναν μακρύ βίο, δε σε ευνοούσαν.

Πάρτε για παράδειγμα μια βόλτα σε ένα τυπικό δάσος. Ξεκινάς πρωί,
φορώντας ένα γελοίο καπέλο που λεγότανε πέτασος, για να μη σε βαρέσει ο ήλιος κατακούτελα.

Πριν κάνεις πέντε βήματα, μέσα από τον πρώτο θάμνο που συναντάς πετάγεται ένας σειληνός. Ακόλουθος του θεού Διονύσου, κοντός με αυτιά, ουρά και οπλές αλόγου. Αν τον μπέρδευες με τον άλλο ακόλουθο του θεού τον Σάτυρο, γινότανε έξαλλος. Λάγνος και ερωτιάρης την έπεφτε σε όποια γυναίκα έβλεπε. Ή και σε άντρα αν ήταν μερακλής. Αν απέρριπτες με επιτυχία τις ερωτικές του προτάσεις, μπορούσες να συνεχίσεις το δρόμο σου.

Ο δρόμος σου δεν ήταν ευθύς και στρωτός. Πολλές φορές έπρεπε να σκαρφαλώσεις και να διασχίσει λόφους και υψώματα. Εκεί θα σε πετύχαινε μια Σφίγγα. Σώμα λιονταριού, φτερά αετού, ουρά φιδιού και κεφάλι γυναίκας, μεγάλη σαν ρινόκερος. Αυτή είχε το βίτσιο να κάνει ερωτήσεις αλλά αντί να δίνει ρολόγια και βιντεοκάμερες σε όσους απαντούν σωστά, τους άφηνε να φύγουν. Και αν το θεωρείτε άδικο, έτρωγε όποιον απαντούσε λάθος. Κολπάκι: όλες ρωτάνε ποιο πλάσμα έχει τέσσερα πόδια, δύο πόδια και τρία πόδια. Η απάντηση είναι ο άνθρωπος. Ή κάποια στάση του κάμα σούτρα.

Βασικό εφόδιο που έπρεπε να έχεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ μαζί σου είναι το νερό. Γιατί τα ποτάμια και οι λίμνες ήταν κίνδυνος-θάνατος. Αν δε σε κολάτσιζε κάποια ύδρα (ερπετοειδές τέρας με δυνατότητα αναγέννησης των κομμένων κεφαλιών της) από τα βάθη της λίμνης, θα έπεφτες πάνω στη θεά Αρτέμιδα, που την άρεσε να μπανιαρίζεται στη φύση. Και ενώ η ιδέα μιας ολόγυμνης θέας δεν ακούγεται άσχημη, η τελευταίος που το έκανε, μεταμορφώθηκε από την Αρτέμιδα σε ελάφι και τον φάγανε τα σκυλιά του. *

*ο κυνηγός Ακταίων

Τα δάση ήταν γεμάτα με αντιπροσωπευτικά δείγματα της Ελληνικής Πανίδας. Τεραστίων διαστάσεων λιοντάρια, αγριογούρουνα, όρνια, ταύροι και άλλα χαριτωμένα. Ελλείψει του κινήματος της οικολογίας βέβαια, με ένα καλό ακόντιο και ένα δυνατό χέρι, είχες έτοιμο το μεσημεριανό.

Από τα χειρότερα που μπορούσαν να σου τύχουν ήταν οι Κένταυροι. Μισοί άνθρωποι και μισοί άλογα, σκοτώνανε, βιάζανε, λεηλατούσανε και όπου πατάγανε δε φύτρωνε χορτάρι. Είχαν ένα αδύνατο σημείο. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πίνανε σαν φίδια. Μια καλή ποσότητα κρασιού και ξεραινότανε στον ύπνο.

Και τέλος, ημίθεος, ήρωας ή θεός. Για κάποιο λόγο όλοι οι χαρακτήρες της Ελληνικής μυθολογίας (ή μυθιστορίας) είναι μέσα στην τσαντίλα. Σα να τους έχεις σκοτώσει τη μάνα. Κάτι που πολλές φορές ίσχυε, είναι η αλήθεια. Το συναπάντημα με έναν από τους παραπάνω θα σε άφησε είτε δαρμένο είτε σε τόπο χλοερό, τόπο αναπαύσεως. Ευτυχώς το εγώ τους ήταν μεγαλύτερο από άλλα σημεία του σώματός τους και αν τους άρχιζες στην κολακεία και το γλείψιμο, θα τη γλύτωνες και υπό προϋποθέσεις θα έφευγες και πλουσιότερος.

Πρέπει να φτιάξω ένα κιτ επιβίωσης και να το ποστάρω.