ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ. ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΛΑΒΡΑ

Γιατί όταν είσαι μεγάλος, τι να την κάμνεις τη Φεράρι.

Έχω να καταθέσω την ομολογία μου, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Ο Προμηθέας είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας. Και ένα ιδανικό πρότυπο.

Ο Προμηθέας ήταν Τιτάνας. Ανήκε στη φυλή που προηγήθηκε των θεών και ήταν 50 φορές ψηλότερος από έναν άνθρωπο. Και περίπου 49,5 από έναν θεό.
Και όταν οι δικοί του νικηθήκανε στην Τιτανομαχία και πήγανε για διακοπές διαρκείας στα Τάρταρα, του Προμηθέα του τη χαρίσανε λόγω του ότι τάχθηκε με το κόμμα του Δία. Παρότι όμως ήτανε στο πλευρό των θεών, δεν ήτανε και τσιράκι τους.

Το όνομα του σημαίνει συνετός  ή προνοητικός (γιατί όλα τα Ελληνικά ονόματα, κάτι σημαίνουν). Κατά το μύθο (ή τη μυθιστορία) είναι αυτός που έφτιαξε τους ανθρώπους από πηλό και τους αγαπούσε πολύ. Για χατήρι τους τα έβαλε με την εξουσία, περισσότερες από μία φορές. 

Την πρώτη όταν έκλεψε και τους έδωσε τη φωτιά (λέγε με και γνώση) και περάσανε από την προβιά και τη σπηλιά, στον πολιτισμό και το στρές. Αυτό είναι και ένα σημείο καμπής διότι με τη "φωτιά" οι άνθρωποι πήρανε τόσο πολύ τα πάνω τους, που πάψανε να είναι απλά πιόνια στην σκακιέρα των θεεών και αποκτήσανε δικαιώματα. Και εδώ έρχεται η δεύτερη κόντρα του Προμηθέα με τους θεούς. Όταν μεσολάβησε μεταξύ θεών και ανθρώπων για τα κομμάτια των θυσιασμένων ζώων που θα αναλογούσαν στην κάθε ομάδα.

Ο Προμηθέας δέσμευσε το Δία, να σεβαστεί την όποια απόφαση θα έπαιρνε, ο ίδιος ο Δίας, για τη μοιρασιά. Τώρα κατ’ άλλους αυτός και κατ’ άλλους ο Τάνταλος, του παίξανε ένα παμπόνηρο παιχνίδι. Βάλανε στο τραπέζι ένα τεράστιο κομμάτι δέρμα με κόκκαλα και λίπος από τη μια και ένα μικροσκοπικότατο κομμάτι αγνό κρέας από την άλλη. Ο θεός, που προφανώς δεν τα πήγαινε καλά με το μάρκετινγκ, διάλεξε το μεγάλο. Και από τότε οι άνθρωποι τρώγανε τα κοψίδια και οι θεοί τους κατιμάδες.

Και όταν ο Δίας αποφάσισε να προκαλέσει κατακλυσμό και να πνίξει τον κόσμο, ο Προμηθέας ειδοποιεί το γιο του το Δευκαλίωνα, που φτιάχνει μια κιβωτό, τη γλυτώνει και παρεμβαίνει για να δημιουργηθεί ξανά η ανθρωπότητα. Και ο Νώε έβοσκε κατσίκια. 

Εντάξει και ο άλλος, πόσο να τον ανεχτεί ακόμα; Τον κάρφωσε στο βράχο του Καυκάσου και ένας αητός κατέβαινε κάθε μέρα και του έτρωγε το συκώτι. Το οποίο αναγεννιόταν το βράδυ. Εδώ μπορεί να είναι και λογοτεχνική απόδοση της γνώσης περί δυνατότητας αναγεννήσεως του συκωτιού. Ή λογοτεχνική αναφορά στα κοιτάσματα πετρελαίου του Καυκάσου τα οποία ακόμη και σήμερα είναι "ατελείωτα". 

Κάποιες πηγές αναφερούν ότι ο αητός ήταν μεταλλικός. Ένα αυτόματο, κατασκέυασμα του θεού Ηφαίστου, που πιάνανε τα χέρια του. Αντίστοιχο μεταλλικό πουλί, πάλι σύμφωνα με κάποιες πηγές, είναι και ο Γκαρούντα, το μέσο μεταφοράς του θεού Βίσνου.

Με τα πολλά και σπανίως για την Ελληνική μυθολογία (ή μυθιστορία), έχουμε και happy end. Ο Ηρακλής στο δρόμο για τις Εσπερίδες, σκοτώνει τον αητό και τον ελευθερώνει. Και ο Κένταυρος Χείρωνας, μετά από ένα φριχτό ατύχημα του χαρίζει την αθανασία του. Και περνά την αιωνιότητα φορώντας ένα σιδερένιο δαχτυλίδι το χέρι του, σύμβολο της πράξης του και της επιλογής του. Και από τότε οι άνθρωποι φτιάχνουν δαχτυλίδια και χωρίς να το ξέρουν τιμούν τον ήρωα που έβαλε το σωστό και το καλό του συνόλου, πάνω από το δικό του.

Αν το καλοσκεφτείτε, η ιστορία του έχει τα πάντα. Ιδανικό σενάριο ταινίας και σίγουρα πολύ καλύτερο από το να στήνεις την κάμερα και να βάλεις έναν να περπατάει, να περπατάει, να περπατάει.

Γι' αυτό και προτείνω, όσοι από εσάς πάρετε (μεταφορικά) τα βουνά, να ακολουθήσετε το δικό του παράδειγμα.