ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΗΣ ΔΩΔΩΝΗΣ

Μεγάλη πόρτα θα περάσεις, μεγάλο δρόμο θα διαβείς.

Η αφορμή για το άρθρο είναι μια ωραιοτάτη έκθεση που τρέχει στο Μουσείο Ακροπόλεως από 20 Ιουνίου. Και είναι αφιερωμένη στο Μαντείο της Δωδώνης. Σας παραθέτω και το σχετικό σύνδεσμο για περισσότερες πληροφορίες:

http://www.theacropolismuseum.gr/el/content/dodoni-manteio-ton-ihon

Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση κατά την επίσκεψή μου είναι ότι οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές, αγωνιούσαν για το μέλλον και είχαν λίγο πολύ τις ίδιες ανησυχίες για τα ίδια θέματα. Αισθηματικά, επαγγελματικά, οικογενειακά, επικείμενους γάμους. Ότι και σήμερα δηλαδή.

Με ορισμένες διαφορές φυσικά. Η πρόβλεψη του μέλλοντος στα χρόνια του Μαντείου, γινόταν μέσω μια ιερής βελανιδιάς. Οι πιστοί γράφανε τις ερωτήσεις τους επάνω σε πλακίδια από μολύβι και οι ιερείς αφουγκραζότανε τους ήχους που έκανε άνεμος περνώντας μέσα από τη φυλλωσιά.  Ή από τα κλαδιά μιας και η βελανιδιά είναι φυλλοβόλος ή ημιαειθαλής. Ή αργότερα, από χάλκινα κύμβαλα που κρεμούσαν στα κλαδιά της. Γιατί το μαντείο λειτουργούσε κατά σεζόν.

Η πανάρχαια Δωδώνη ήταν το πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο των Πελασγών της προϊστορικής εποχής. Το ιερό Μαντείο είναι το αρχαιότερο και αγαπητότερο στους θεούς, αφού ο ίδιος ο Δίας το όρισε δικό του Μαντείο.

Σε αυτό συνηγορούν και γραπτές μαρτυρίες όπως η Ηλιάδα. Ο Αχιλλέας κατά τη μονομαχία του με τον ποταμό Σκάμανδρο (σύμμαχο των Τρωαδιτών) επικαλείται τον Δωδωναίο Δία για βοήθεια. Ήτανε άλλωστε και κοντοχωριανοί. Ο πατέρας του ο Πηλέας, κατοικούσε στην περιοχή των σημερινών Ζαγοροχωριών, πριν πάρει το Πήλιο σαν προίκα, για να παντρευτεί τη Θέτιδα.   

Επίσης πάνω στην Αργώ, υπήρχε ένα κομμάτι ξύλο από την ιερή Βελανιδιά της Δωδώνης. Αυτό χρησιμοποιούσαν οι Αργοναύτες σα δίαυλο επικοινωνίας με τους θεούς. Ένα σύστημα ασύρματης επικοινωνίας πολύ πριν τον ασύρματο του Τέσλα. Και όχι του Μαρκόνι.

Για το πώς ο χώρος έγινε μαντείο, ο Ηρόδοτος λέει ότι η λατρεία έφθασε στη Δωδώνη από την Αίγυπτο, γιατί όπως πληροφορήθηκε από τους ιερείς του ναού του Άμμωνα Δία στις Θήβες της Αιγύπτου, οι Φοίνικες άρπαξαν από το ναό δύο ιέρειες και τη μία την πούλησαν στη Λιβύη, όπου ίδρυσε το μαντείο του Άμμωνα Δία, και την άλλη στην Ελλάδα, όπου ίδρυσε το ιερό του Δωδωναίου Δία στη Θεσπρωτία. Προσθέτει, όμως, ότι κατά την επίσκεψη του στη Δωδώνη, οι ιερείς και οι ιέρειες του ιερού, του αφηγήθηκαν ότι από τις Θήβες της Αιγύπτου έφυγαν δύο μαύρα περιστέρια και όχι ιέρειες. Εκείνο που ήρθε στην Ήπειρο κάθισε πάνω στη φηγό (βαλανιδιά) και με ανθρώπινη φωνή είπε ότι εκεί έπρεπε να ιδρύσουν μαντείο στον Δία.

Λογικά είναι η ίδια ιστορία. Απλά οι δύο ιέρειες αποδόθηκαν με λογοτεχνικό τρόπο σαν περιστέρια, διότι όπως και να το κάνουμε, είναι καλύτερη ιστορία. Άσε που τραβάει και περισσότερους προσκυνητές, επισκέπτες και επενδυτές. Και κατά συνέπεια, και περισσότερες προσφορές.