ATHENS RETRO FESTIVAL, Η ΑΝΑΛΥΣΗ

Γιατί είμαι ρετρό και δεν το έκρυψα ποτέ.

Στις 29, 30 και 31 Ιουλίου ενεστώτος έτους, είχα τη χαρά να παρακολουθήσω από πολύ κοντά ένα φεστιβάλ που ήταν αφιερωμένο στο ρετρό. Γενικά. Και σας μεταφέρω από το διαδικτυακό αυτό βήμα, τις εντυπώσεις μου.

Αρχικά, μου άρεσε σαν ιδέα. Ένα ρετρό φεστιβάλ, σε μια εποχή που τα πάντα κινούνται γρήγορα και παλιώνουν ακόμη γρηγορότερα. Τα πόκεμον πήγαινε (pokemon go) για παράδειγμα, ούτε ένα μήνα δεν πάνε και θεωρούνται ήδη ξεπερασμένα.

Ο χώρος που στήθηκε ήταν κατάλληλος. Το παλιό αμαξοστάσιο του ΗΣΑΠ, απέναντι από το Γκάζι, ενδείκνυται για τέτοιες εκδηλώσεις. Είναι μακρύ, είναι πλατύ, έχει στέγαστρο, τουαλέτες και ρεύμα. Είναι και πάνω σε πεζόδρομο με περατζάδα. Και κοντά σε μετρό.

Η είσοδος των 2 ευρώ δεν χρειάζεται καν θετικό σχολιασμό. Πόσο μάλλον όταν άνεργοι, ΑΜΕΑ, πολύτεκνοι και βρέφη, δεν πληρώνανε ούτε αυτά. Και μάλιστα, πολλοί συνάνθρωποί μας κάνανε χρήση του ευεργετικού μέτρου, προκαλώντας την οργή των «μακαρονάκηδων».*

*Μακαρονάκης (ο). Αυτός που πιστεύει ότι όσοι βρίσκονται σε οικονομική αδυναμία, δεν έχουν κανένα δικαίωμα πέραν του να τρώνε μόνο μακαρόνια. 

Το φεστιβάλ ήταν χωρισμένο σε τρεις ενότητες. Η πρώτη είχε να κάνει με εκθέματα όπως παλαιά αυτοκίνητα, ποδήλατα και μοτοσυκλέτες, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και παιχνιδομηχανές, αναπαράσταση μπαρμπέρικου και σχολικής τάξης κ.α. Μεγάλο συν, τα δωρεάν χτενίσματα που προσέφεραν στις κοπέλες κάθε ηλικίας, οι καλλιτέχνες της σχολής κομμωτικής VANG.

Σίγουρα τα εκθέματα θα μπορούσαν και έπρεπε να είναι πολύ περισσότερα, αλλά η δυνατότητα να φωτογραφίζεσαι δίπλα (ή και μέσα) σε αυτά, καθώς και οι ανιματέρ που γυρνοβολάγανε στο χώρο, ντυμένοι με ρούχα εποχής παρακαλώ, καλύψανε αρκετά αυτό το κενό.

Η δεύτερη ενότητα ήταν οι πωλητές. Μικροί πάγκοι με πολλά αντικείμενα και παιχνίδια. Τα περισσότερα συνυφασμένα με την ατμόσφαιρα. Κομμάτια για συλλέκτες, νοσταλγούς και όσους θέλαν κάτι διαφορετικό. Και μερικά ξέμπαρκα αλλά χαριτωμένα. Υπήρχαν και δύο «καντίνες» με φαγητό, μπύρα και καφέ. Πολύ πρωτότυπη ιδέα οι τρελοπατάτες. Και νοστιμότατη.

Τρίτη και φαρμακερή, το πρόγραμμα live και μη. Κάθε μέρα υπήρχε διαφορετικός dj και διαφορετικό μουσικό γκρουπ σε σκηνή. Μαζί τους, ένα πολύ χαριτωμένο ζευγάρι Σούπερ Μάριο- Πριγκίπισσα, ένας σωσίας του Μάικλ Τζάκσον, ένας λουστράκος (που γυάλισε και παπούτσια) και κανταδόροι που τραγουδούσαν κάτω από το μπαλκόνι, για τα μάτια της κοπελιάς.

Ειδική μνεία πρέπει, στην παρουσία των arcade games ή ηλεκτρονικά ή μπλιμπλίκια. Εκείνα τα μπαούλα που καταβροχθίζανε τα δεκάρικα. Εκτός αν ήσουν εξπέρ και το τερμάτιζες με ένα κέρμα.  Και έψαχνες μετά τι όνομα να γράψεις με τα τρία διαθέσιμα γράμματα. Λέω μόνο cadillacs and dinosaurs και δε λέω τίποτε άλλο. Και οι διοργανωτές προς τιμήν τους, σε συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη των μπλιμπλικίων, προσέφεραν όλα τα έσοδα από τα παιχνίδια, στο Χριστοδούλειο Ιδρυμα, για τους σκοπούς του.

Και εδώ θα κάνω μια μικρή και απαραίτητη παρένθεση. Γιατί σε πολλούς από εμάς αρέσει το παρελθόν; Και ακόμη περισσότερο γιατί τα παλιά πράγματα, που πολλές φορές δεν δουλεύουν καν, είναι καλύτερα από τα καινούργια και λειτουργικά; Για τους δύο κάτωθι λόγους, τουλάχιστον.

Αφενός, ο άνθρωπος έχει την τάση να ξεχνά τις δύσκολες στιγμές και να θυμάται τις ευχάριστες. Και επειδή όσο μεγαλώνουμε τόσο ζοριζόμαστε, το παρελθόν και δη το ρετρό, μας αρέσει πιο πολύ. Αφετέρου γιατί ότι και να λέμε, λείπει το μεράκι. Στα αντικείμενα, στα τραγούδια, στα ρούχα, δεν τα φτιάχνουν πια όπως παλιά. Η πλήρης βιομηχανοποίηση έχει κάνει προσιτά τα πάντα σε όλους και αυτό είναι καλό. Αλλά εκείνη την αίσθηση της μοναδικότητας και του ξεχωριστού, την έχει σχεδόν εξαφανίσει.

Και γι’ αυτό κυρίως το λόγο επιβάλλεται η διοργάνωση τέτοιων εκδηλώσεων. ιδιάιτερα και ας ακούγεται κλισέ, από τέτοιους νέους ανθρώπους σε τέτοιους δύσκολους καιρούς.Εφέτος έκλεισε με θετικό πρόσημο, την επόμενη φορά πιστεύω ότι θα προσφέρει πολλά και πολύ παραπάνω.